نقد شعر طاهره صفّارزاده

به نظر می رسد پس از فروغ فرخزاد، نخستین شاعر صاحب سبک در شعر نو فارسی، طاهره صفّارزاده باشد. اگرچه او نخستین اثرش را در آغاز دهه چهل منتشر کرد، امّا دهه پنجاه را باید دوران شکوفایی شعری او دانست. صفّارزاده با انتشار مجموعه شعرهای: طنین در دلتا(1349)، سدّ و بازوان(1350) و سفرپنجم(1356) خلاّقیّت های ویژه ای از خود بروز داد و به سرعت در کانون توجّه شعرخوانان و منتقدان قرار گرفت. هدف پژوهش حاضر، نقد و بررسی سبک شعری و تحلیل دیدگاه های این شاعر در مورد شعر و شاعری است. این مقاله دارای رهیافتی توصیفی-تحلیلی است که از روش کتابخانه ای و اسنادی برای تحلیل محتوا بهره برده است. در این مقاله، ابتدا مقدّمه ای کوتاه در مورد جایگاه و اهمیّت این شاعر در شعر معاصر ذکر شده و در ادامه ضمن تشریح نظریّه شعری صفّارزاده، مهم ترین شاخصه های شعر او مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.